Issız
bir şehir gibidir insan!
Ama;
kimi zaman.
Arada
bir..
yağmur
yağar üstüne
şimşekler
çakar, fırtınalar eser
yıkanır
yağmurun berrak suyunda
arınır,
paklanır
ama
kimi zaman...
bir
zaman gelir durulur
nemli
bir bulutun ardından güneş doğar semalarına
pencerelerinden
oylum oylum sızar
simasına
bir kelebek konması gibi,
narince
konar.
Issız
bir şehir gibidir insan!
Yolları
ıslak, nemli...
patikalarla
doludur yüreği
çatlaklarla
doludur kalbinin zerreleri
ama
tamir edilemez, onarılamaz değildir hiç biri
elbet
bahar gelir ücralarına
ıssızlığını
bir name giderir elbet
ve
anlar şehir gibi herkesin bir gün var bir gün yok olduğunu
anlam
kazanır sonra
kışıda
baharı gibi aynileşir
aşırılıkları
son bulur.
Nihayet
bir bıçak gibi bilenir
pürüzsüzleşir
nasırlaşmış yüreği
arınır
benliğindeki tortularından
süzülür
ve berraklaşır hisleri
bilir
artık aşırı sevinçlerle,
ve
dahi üzüntülerle yol alınamayacağını
bilir
ve ıssızlaşır bir şehir gibi
ıssız
bir şehir gibidir insan
ve
tenha
ve
sakin
ve
bir çok kalabalığına karşın
oldukça
yoksul...
