Solgun bir gül gibi ellerimde zaman...
Ne çabuk değişiyor her şey.
Dokunduğumuz ne varsa düne dair,
Ne çabuk eskiyor ellerimizde
Gül gibi solup, bir yangın artığı kül
rengini alıyor sevdalar. Bir yangın bu, henüz kibrit bile çakmadan alev alan.
Kızıl bir bulut ne çabuk sarıveriyor afakımızı
Açtığımız her yeni sayfa çabucak kirleniyor sonra himayemizde.
Ve ben yetişemiyorum zamanın; hızına, akışına…
Önden gidiyor özlemle arayıp, güçlükle bulduğum ne varsa.
Ve kendimi hep arkadan el sallarken buluyorum hayata
Kadim bir kovalamaca bu, çok eskiye dayanıyor başlangıç noktası…
Değişmeyen tek şey, durduğumuz, kalakaldığımız yer
O hep önde, bense arkada…
Yorulması yok.
Ardına baktığı hiç yok.
Kaçışı uzak diyarlara; belli koşuşundan
Tanımasam çok vefasız, diyeceğim ama biliyorum; değil.
Bilmesem, acımasız, diyeceğim ama eminim öyle de değil.
Sırçadandır yüreği bilirim, kayadan değil.
Korkular sarmış yüreğini,
Katbekat pelerinlerin altında gizlemiş bedenini
Bildiğim bir şey daha var ki; nefes nefese bırakıyor beni…
Yoruyor ve…
Soluyorum bir avcının ellerinde günbegün.
Gülün solması gibi değil,
ürkek bir yaralı ceylanın soluşu gibi soluyor tenim.
Ama…
Ümitsizlik yok kitabımda…
Ayrılıklar kolay çatlatamaz susuz dudaklarımı.
Kırılır belki ama yıkılmaz yüreğim, iyi bilirim.
Her şeye rağmen, bir inat, bir direniş…
Yenilgisi yok bu mücadelenin, galibi yok bu kavganın.
Geçtiğimiz yollardaki ağaçlar yaprakların döküyor usulca.
Eskiyor mevsim, sararıyor takvim yaprakları.
Ve bir beden daha küçülüyoruz O ve Ben.
Aceleyle sayfaları karıştırılmış eski bir roman gibi
Mazinin tozlu rafında yaşadıklarımız.
Buruşmuş bir kâğıt parçası olmuş ne de çabuk hayaller
İtiraf etmeliyim; çok acımasız bir terk ediş bu aslında.
Rafta duran kitabın arasında bir zarfa gizlenmiş kelimelerim.
Bir çift de kanat var sararmış yaprakların arasında.
Kırılmamış ama yorgun bir çift şeffaf kanat!
Unutulmak umarsızlıktan daha hazmedilir bir şey.
Hatırlamaktan korkunca insan, unutmak en kolayı geliyor nedense
Ve biz unutulmamak için telaşla yaptığımız ifşaların esiri oluveriyoruz.
Ama…
Çaresizlik bana göre değil.
Ümitsizlik yok lügatimde.
Arada bir bağırsam da fısıltıyla haykırmayı da öğrendim artık.
Gelişlerim telaştandı, dokunuşlarım ayrılığın korkusundan.
Üşümeler hatırlatacak artık titremelerimizi.
Mevsim artık kış, başladığımız yere ramak kaldı yine.
Yağmurlar yine yağacak üzerimize
Sen ayrı yolda üşüyeceksin, ben ayrı yolda
Bir sokak köşesinde yanan ateşle ısınacak ellerimiz
Bir sıcak çayda bulacağız sonra bizi
Belki de bir salebin sıcağında
İzlerimizi bir imza gibi bıraktığımız
köşelerde bulacağız
İnsan değiştiriyor böyle zamanlarda kabuğunu
Ve hatıralar soyunduğumuz kabuklarla kaldırımlara karışıyor.
Eski bir süpürge savuruyor onları mazinin mazgallarına.
Umarsızlık bana göre değil, yalan yok.
Ama unutmayı öğrenebilirim sanırım.
Bu kış olmaz belki ama…
Olur ya Unuturum gelecek bahara…
