ÖMRÜMÜZÜN KAR ARALIĞI

Ben Kar'ı ilk seninle sevmiştim...

İlk seninle beyaz masumluğuna yüzümü sürmüştüm.

Kar seninle bu kadar güzeldi.

Seninle bu kadar sıcaktı  soğuk gövdesi.

Kar; Avuçlarıma ilk alışımda senin ellerini tutar gibi hissettirmişti.

gözlerimin içine ilk parıldadığı zaman bembeyaz;

senin gözlerinin parıltısı gibi gelmişti bana.

Sen gibiydi kar...

Senin gibiydi...

Oysa önceleri de yağmıştı şemsiyemin üzerine

Ama ben en çok seninleyken saçlarıma yağmasını sevmiştim.

Ben Kar'a ilk manasını seninle vermiştim.

İlklerin başlangıcıydı Kar,

sonların bitişi...

İlk Galata kulesinde yağmıştı üzerimize

iki çocuk gibi şen, en tepeden izlemiştik şehre inişini.

bir melekler tutuyordu ellerinden, bir biz tutuyorduk

eriyordu sonra avuçlarımızda;

biz gülüyorduk...

bir kar yağıyordu,

bir dünya dönüyordu,

birde bizim başımız dönüyordu...

Ben Kar'ı ilk seninle sevmiştim...

ne var ki bir sen bilmiyordun bunu

herkes biliyordu; Kar bile

O eridi gitti.

Sonra bir daha yağdı üzerime ve bir kez daha...

O hep zamanını bildi ve tuttu melekler ellerinden

Ve sen...

hiç gelmedin; tutamadık bir daha kar'ı ellerimizde

o öğrendi senin için onu sevdiğimi

bir Sen hiç bilemedin

Kar'ı Senin için sevdiğimi...

KIR ÇİÇEĞİ...

Üşüyordu... en son yaprağı da bugün veda etmişti gözlerinin içine baka

baka. Uzun bir süre soluşunu izlemişti öyle mahzun bir edayla. En son

yaprağının toprağa düşüşü daha bir yalnızlık vermişti. İyice cılızlaşmıştı

ince narin bedeni. O asalet dolu günlerinden eser kalmamıştı artık.

Rüzgar hiç acımadan vurmuştu olanca kuvvetiyle solgun yapraklarına.

Böyle oluyordu son vuruşlar. Önce kırmızıya çalan yaprakları

sararıyordu, sonra kahverengi bir mat renge boyanıyordu. İyice

güçsüzleşti mi de bir esinti toprağa düşmesine sebep oluyordu. Öyle bir

kere değildi ezası. Teker teker bekliyordu acılarının son bulacağı günü.

Bir defada döküverseler, belki bu kadar ölüp ölüp dirilmeyecekti.

Her gün böyle apansız bir vedayla sarsılışı dayanılmaz bir yük

yüklüyordu omuzlarına. Can dayanmazdı buna kuşkusuz. Varlığının

yok oluşunu an be an izlemek zordu.

kaç bahar açtı yaprakları aslında, kaç kış soldu... ne var ki hep varlığı

emanet edildi tekrar tekrar. Eski zarafetine kaç kez kavuştu. Ve bu

yalnızlık dehlizlerine kaç kez savruldu...

alışmıştı... alışmak zorunda kalmıştı.

Lakin korkuları hiç son bulmuyordu. Çünkü çok son görmüştü.ve

öğrenmişti tüm bu gidişlerin ardından her vedanın derin bir sancı

doğurduğunu. Ne yağmurun ne rüzgarın acıması vardı. Korkuyordu...

kıvranıyordu acılar içerisinde. Hele bu yokluktan, tenhalıktan daha çok

korkuyordu. Zifiri karanlıklarla boğuşurken girift bir sona doğru

gitmekten korkuyordu. Korkuları toprağa daha sıkı sıkıya bağlanmasını

sağlıyordu bir yandan. Köklerini biraz daha derinlemesine işliyordu

toprağa. Her yıl biraz daha her yıl biraz daha dibe doğru sarılışı

artıyordu. Tek başınaydı ne de olsa. Bu sarılış mazur görülebilirdi.

Ama rahat bırakmıyordu rüzgarlar, yağmurlar, karlar... yokluyordu zayıf

bir anını delice esen fırtınalar. Nasılda bir hayat mücadelesi veriyordu.

Tek arzusu o güzelim yapraklarına kavuşmak ve sonra ilk baharın

cıvıltısını ruhunda hissetmek için. Tüm bu bekleyişlere değiyordu

doğrusu. Güneşin sıcak yüzüne yaslanışı her şeye değerdi ne de olsa. Ya

rüzgarlara ne demeliydi. Her bahar Ilık ılık eserken bu iki yüzlülük

niyeydi? bu kadar sert vuruşlarla acımasızca kanatırken , incitirken bu

merhametsizliğine kim ne anlam verebilirdi? Kendi sesi o kadar

yüksekti ki doğrusu kendi çığlığından başka çığlıklara kulak asmıyordu.

Sahi bilseydi, duysaydı eğer yürek sızısını kır çiçeğinin, yine de bu kadar

hunharca davranabilir miydi? Bu kadar deli esebilir miydi? Esiyordu... hiç

aksatmadan görevini. Bu da onun bir göreviydi nihayetinde. O da böyle

hayat buluyordu. Artık olgunlaştıkça anlıyordu kır çiçeği de bunun bir

görev olduğunu, bir düzenin parçalarıydı hepsi. Ama ya diğer kır

çiçekleri gibi o da bir gün tutunduğu topraktan koparılırsa diye.

Bilmediği bir şey vardı kır çiçeğinin. Ancak yaşayınca öğrenebileceği bir

gerçek vardı. Korkuların, elbette bir gün gelip çatacağı gerçeği dururdu

hep bir köşede. Ve sinsice takip ederdi sonunu bekleyenleri. Nihayet

bulunca vakti saati kapıyı çalardı. İlla korkulan vuku bulurdu. Ve

öğrenirdi her kır çiçeği diğer kır çiçekleri gibi kendinin de bir sonu

olduğunu...