Yetim kalan çocuklara ithafen...
Bitmiyor telaş. İçimize düşen yangınların biri sönmeden diğeri alevleniyor. Küllerimizden su oluyor, buharlaşıyor ve sonra yine alev alıyoruz. Bitmiyor! Dinmiyor acımız. Çok yara alıyoruz. İçimiz ayrı dışımız ayrı hırpalanıyor. Mecal bırakır mı çocukların çığlıkları ruhumuzda? Soruyorum sevinç, neşe bırakır mı? Kanlı emeller, ellerini başkalarının mutsuzluğuna ovuşturanlar varken biter mi çocukların gözyaşları, durulur mu yokluğunu hissedecekleri duyguların acıları. Korkuyorum eksikliklerimizden? Bir çocuğun yıllarca sürecek eksikliğinden korkuyorum. Her isyan edişinde korkuyorum bizi kaybedişin eşiğine kadar getireceğinden...Siz korkmayan cellatlar bekleyin hazin sonunuzu! Zira elbet gücün üstünde güç, intikamın üstunde bir intikam vardır. Allah azze ve celle kimsenin hakkını kimseye yar etmeyecek bilesiniz! Boğazınıza dizilecek her bir feryâd, her bir âh. Büyüyecek, çığ olacak, birikecek. Suskunluk bir erdemdir siz bilmeyeceksiniz. Sabır, metanet, teslimiyet bir intikam olacak bilmeyeceksiniz! Dünyanın her neresinde olursa olsun bir çocuğun canını yakmak demek masumun , mazlumun ahı demektir bilmeyeceksiniz. Kaç beddua biriktirdiniz bilmeyeceksiniz. Hz. Mevlana' nın bir kıssasında anlattığı gibi her istediği olan ve hayırsız emellerine ulaştığı için sevinen ahmak gibi sevinin şimdi ama o sevinçlerinizin son nefeste sizi kıskivrak yakalayıp boğacağını o gün geldiğinde bileceksizniz!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder