Deli dolu umutlar biriktirip yitiriyoruz. Acınası belki ama gerçek bu. Sokak köşelerinde sersefil bir yalnızlığı yaşıyoruz kimi zaman. Kalabalıklar içinde bir çoğalıp bir eksiliyoruz. Dengesiz bir terazi gibi duygular. Biri diğerine gebe. Biri bitmeden diğeri başlıyor. Adeta koşturup duruyor peşimizden talihsizliğimiz. Umut ediyoruz etmesine. Mutluluk dileniyoruz hatta sokak kedilerinden. Ama nafile. Bir onlar yalnız, bir ben her köşede. Ah bu derin boşluğu hayatın. Ah bu sızıntısı olmayan karanlık dipsiz kuyularda. Çekip çıksak aydınlığa kamaşır gözlerimiz, kalsak; yüreğimiz hergün biraz daha dağlanır. Evet, biliyorum bitmez bu serüven, bitmez bu sermesti ruhumun.
Ben de isterdim elbet bitsin bu kahır. Bu serzeniş tükensin. Mutluluğa evrilsin kelimelerim, cümlelerim. Ama harabeye dönmüş ne varsa çakıyor beynimde. Derin bir girdap içinde savruluyoruz, savruldukça kayboluyoruz, kayboldukça arıyoruz kendimizi… ve son sözümüz bu: herşeye rağmen bulmak ümidiyle…
Topraksız Tarım Gübresi
YanıtlaSilEğitim Haber